Είπαμε, το ολόσωμο έχει μιαν άλλη χάρη.

Να ᾿ρχόταν ως ευρίσκεται η κούκλα να με πάρει!

Ποιον να κοιτάξει η κυρά κι αμέσως να μην πέσει

κι όλα του τα υπάρχοντα να της τα διαθέσει;

Κοιτάξετε κορμοστασιά, χάρη κι ευλυγισία!

Και ποιος δεν θα γινότανε γι’ αυτήν εδώ θυσία;

Καλήν ημέραν να ᾿χετε, με χρώματα και φως

μ᾿ αγάπη και με έρωτες γεμάτη ασφαλώς!

«Καλήν ημέραν να ᾿χετε, αγαπητοί μου φίλοι»

κι αφού το λέει η νεαρή σίγουρα θ᾿ ανατείλει!

Γύρισε και με φλέρταρε, έτσι πολύ ναζιάρικα,

κι εγώ καίτοι σεμνό παιδί πάρα πολύ το χάρηκα!

Καλήν ημέραν να ᾿χετε, κύριοι και κυρίες,

και να ᾿στε πάντοτε ζεστοί κι ας είν᾿ οι μέρες κρύες!

Κι ας λέτε Monster Energy εσείς είστε αγγέλοι

που έχετε ενέργεια ατομικής, εντέλει.

Για σένα θα χαλάλιζα σπίτια κι εκατομμύρια

κι ας μου ᾿κανες του Ιησού βάσανα και μαρτύρια!

Καλήν ημέραν, φίλοι μου, με μίαν δόση θλίψης.                   

Προχθές με επαράτησε κι έχει μεγάλες τύψεις!

Ευθύς ως την αντίκρισα στα μαύρα τα δερμάτινα

γι’ αυτήν, είπα, το τέλος μου λίγο θα το παράτεινα.

Μα πες μου ποιαν αντίσταση μπορείς να της προβάλεις;

αμέσως παραδίδομαι κι ας μ᾿ έχει υπό μάλης!

Στα μαύρα τα δερμάτινα η όμορφη ξανθή

εύχεται ο καθένας μας να ᾿χει ό,τι ποθεί!

Από τα βάθη εύχεται του στήθους η κυρία

καλήν ημέρα σ᾿ όλους μας καθώς κι ευημερία!

Τα στήθη αναστενάζουνε κι αυτή γι᾿ άλλα τυρβάζει

κι αντί να δείξει έλεος, θαρρώ πατάει γκάζι!

Έτσι σε θέλω, κούκλα μου, να ‘σαι προκλητική

και να φοράς τα σοβαρά κάθε Κυριακή!

Ο Πραξιτέλης κι Απελλής να σ᾿ απαθανατίσουν

θα έπρεπε, κι ας ζήλευα όταν θα σε αγγίσουν!

Έτσι όπως με κοίταζε καλώντας με σιμά της

μου θύμισε τα νιάτα μου· ίδια η μαμά της!

Κι εσύ μ’ εντυπωσίασες, θα σ᾿ ήθελα για ταίρι

έστω και αν «εντύθηκες» με το χρυσό εν μέρει!

Ντυμένη μέσ’ στα κόκκινα, με τον σταυρό στο στήθος,

ιδού εδώ μια φλογερή γυνή, είπα, με ήθος!

Είσαι μια σκέτη πρόκληση, αγαπητή μου Νάντια,

κι ας πουν όλοι οι φίλοι μου «Αντρέα, τι κατάντια!»

Πάρα πολύ μου άρεσε η πόζα που επήρες

κι ομολογώ, κυρία μου, ότι με συνεπήρες!

Δεν άντεξε και ήθελε πάλι να με ακούσει.

Εγώ απλά τη φλέρταρα επάνω στο τσιμπούσι!

Κοίταξε πώς επόζαρε η όμορφη ζαργάνα;

Γι’ αυτήν μπορεί να έπινα κρασί μια νταμιζάνα!

Είσαι γυνή λυσιμελής, με έχεις παραλύσει.

Όλα σου τα εχάρισε, κυρία μου, η Φύση!

Κι ας μην είναι του Χόλυγουντ αστέρια οι κυρίες

μαζί τους είμαι πρόθυμος να κάνω αβαρίες!

Για μένα είσαι, κούκλα μου, άμπωτις και παλίρροια·

αν είχα θα σου πρόσφερα δύο εκατομμύρια!

Όπως με κοίταζες λοξά, μ’ ύφος πολύ θλιμμένο

να ξέρεις πως στο άρμα σου μ᾿ είχες καλά δεμένο!

Καλήν ημέραν εύχεται σ᾿ όλους η δεσποινίδα

κι εγώ σαν την αντίκρισα έπεσα στην παγίδα!

Γαμεῖν ἐκ τῶν ὁμοίων· ἐὰν γὰρ ἐκ τῶν κρειττόνων, δεσπότας, οὐ συγγενεῖς κτήσῃ.

Η γυναίκα σου να είναι από τη δική σου τάξη· γιατί αν είναι από ανώτερη, θα αποκτήσεις αφεντικά, όχι συγγενείς. 

Ἰωάννης Στοβαῖος, Ἐκλογαί - Ἀποφθέγματα - Ὑποθῆκαι, Βιβλίον τρίτον, Κεφάλαιον I, 172 Δημητρίου Φαληρέως Τῶν ἑπτά σοφῶν αποφθέγματα, α Κλεόβουλος Εὐαγόρου Λίνδιος ἔφη

Πώς με φλερτάρεις, άτιμο, με βρήκες γερασμένο

και νόμισες πως μ᾿ έκοψες όντως παροπλισμένο;

Τι στάση πήρες, κούκλα μου, να σε φωτογραφήσω!

Μου τρέμουνε τα χέρια μου, κάτσε να ηρεμήσω!

Και πάλι το χρυσό μαγιό… και το χρυσό «πιστόλι»!

Μαζί της θα αντάλλασσα την Οικουμένη όλη!

Και πάλι το χρυσό μαγιό… και το χρυσό «πιστόλι»!

Μαζί της θα αντάλλασσα την Οικουμένη όλη!

Πίσω φωτογραφήθηκες απ’ το δίχτυ του τένις.

Για κάτι τέτοιες καλλονές παρέμεινα εργένης!

Αυτή η αιθέρια ύπαρξη σε αίρει στους αιθέρες     

κι ας λένε οι κακεντρεχείς «ανήκει στις εταίρες!»

Πριν μεταβεί στην εκκλησιά μου στέλλει πάντα μήνυμα

γιατί διαφορετικά μπορεί να γίνει κίνημα!

Δεν άντεξε και κτύπησε την πόρτα μου και πάλι

ίσως συνέλθει απ᾿ την πολλή, είπε, ερωτοζάλη!

Όλα μου τα υπάρχοντα μπροστά της καταθέτω

και τότε θα μου πει το ναι, ελπίζω κι υποθέτω!       

Μ᾿ αναπολείς και με ποθείς αλλά με έχει άλλη

κι από τη ζήλεια την πολλή σε πιάνει παραζάλη!

Το συμπαθώ πάρα πολύ ετούτο το κορίτσι·

μαζί του εγκαθίσταμαι και εις τις νήσους Φίτζι!

Τέτοιες σκηνές άμα θωρώ με πιάνει ένα κλάμα

που δεν διδάχτηκα χορό κι έμεινα δίχως ντάμα!

Ποια πλάσματα θα άφηνε, πέστε μου, ασυγκίνητα;

Γι’ αυτήν λοιπόν θα έδινα και κινητά κι ακίνητα!

Πώς με κοιτάς ερωτικά ρε πονηρό νυμφίδιον·

Μην τον δικό μου θα ᾿θελες ν᾿ ακούσεις επικήδειον;

Δεν έντεξα και γύρισα κούκλα πάλι κοντά σου

για να θαυμάσω σήμερα πάλι την ομορφιά σου!

Μόλις σε είδα ανέκραξα  «να ένα top μοντέλο»

κι αμέσως υποκλίθηκα, σου ᾿βγαλα το καπέλο!

Χαρούμενες κι οι τέσσερεις ,θωρώ, οι φιλενάδες

κι αν συνεχίσω να κοιτώ θα μπω και σε μπελάδες!

Να τι θα πει, αγαπητοί, βλέμμα θανατηφόρο·

για τούτη παραδίδομαι και εις τον Εωσφόρο!

Μα με τις μπότες έφτασες για ηλιοθεραπεία;

Είσαι, κυρά, μου φαίνεται, εσύ μία σηπία!

Μόλις με είδε, βλέπετε, άρχισε να τα βγάζει

και τον Αντρέα έκανε τότε να σιγοβράζει!